Picie w zachwycie

Autor : Paweł Cwynar 

Wydawnictwo : Wydawnictwo Franciszkanów "Bratni Zew"
Liczba stron : 132
Data wydania : 18 grudnia 2019

"Pewnej nocy, nie wiedzieć czemu, wstaję z łóżka. Otwieram okno na oścież, jest trzaskający mróz. Nie wiem po co to robię, ale coś zrobić muszę. Trudny do opisania ból niewiedzy jest tak silny, że niemal fizyczny. To jest coś nie do wytrzymania. Tak, jakby ktoś głośno mnie wołał po imieniu będąc tuż, tuż, a ja, nie wiedząc skąd dochodzi wołanie, szukam po omacku obijając się boleśnie od ścian. Rozbieram się do spodenek i kładę krzyżem na betonowej, lodowatej podłodze. Jakaś siła mi podpowiada, że tak trzeba. Czynność tę powtarzam przez trzydzieści dni. Dzień w dzień kładę się rozebrany do spodenek na betonie i leże godzinę, pytając, nie wiadomo kogo, co mam robić". 

„Picie w zachwycie" to w dynamiczny sposób opisana historia życia z nałogiem alkoholowym, historia upadków i ciągłego powstawania na nowo, historia odnalezienia Boga w najczarniejszym momencie życia. To świadectwo byłego gangstera, który o życiu mówi bez przekłamań, zbędnej słodyczy i melancholii. To opowieść o tym, że kiedy nałóg stanie się częścią życia człowieka, to nie jest łatwo go pokonać.

Na tę książkę czekałam z niecierpliwością. Niby wiedziałam, za co się zabieram, ale nie powstrzymało to mojej ciekawości w żadnym stopniu. Pawła Cwynara miałam okazję spotkać w Częstochowie dwa lata temu, na rekolekcjach. Mówił o swoim życiu, o tym jak odnalazł Boga i jak pomogło mu się to zmienić. Tam też natknęłam się na "Wysłuchaj mnie proszę"- recenzję możecie przeczytać >> tutaj <<. Zapytana, czy chcę przeczytać kolejną książkę, zgodziłam się bez wahania.

Mamy tutaj do czynienia z autobiografią byłego gangstera, który z pewnego dystansu nie tyle mówi o swoim życiu, co przestrzega innych, by nie wchodzili na tą samą ścieżkę. Retrospektywnie zaczyna od czasów dzieciństwa, wskazując na czynniki, które doprowadziły do takich, a nie innych sytuacji. Wyjaśnia, co nim kierowało, co chciał osiągnąć i jak koniec końców układało (bądź nie) jego życie. Przepraszam, że piszę tak troszeczkę enigmatycznie, ale wolałabym nie zdradzić Wam zbyt wiele. Chciałabym, byście sięgnęli po tę książkę i sami się dowiedzieli. Na każdego działa co innego i pewne doświadczenia mogą wzbudzać odmienne emocje czy myśli w każdym z nas. A jeśli chodzi o wrażenia, to u mnie pojawiła się cała gama. Gniew, zaskoczenie, oburzenie, ciekawość, i przede wszystkim zrozumienie. Jestem zaskoczona tym, z jaką otwartością autor o tym pisze. Niektórzy widzieliby w tym próbę usprawiedliwienia, ale ja zauważam więcej. 

Biuro M

Autorzy : Magdalena Witkiewicz, Alek Rogodziński
Wydawnictwo : FILIA
Liczba stron : 360
Data wydania : 9 maj 2018

"On - życiowy pechowiec. Czego się nie tknie, zamienia w katastrofę. Na szczęście, zawsze może liczyć na pocieszenie w kobiecych ramionach.

Ona - kiedyś całkiem ładna dziewczyna, dziś ukryta pod kilkoma warstwami szaroburych swetrów i strasząca wiecznie naburmuszonym wyrazem twarzy. Nie wierzy w miłość i związki. Jedynym mężczyzną w jej życiu jest pozbawiony męskości kot.

Oboje zaczynają pracę w biurze matrymonialnym, prowadzonym przez szefową z piekła rodem. I choć wydaje im się, że ich zajęcie będzie miłe, proste, a nawet nieco nudne, to szybko przekonują się, że kojarzenie par to wyjątkowo trudne zadanie. I że można przy nim nie tylko przeżyć przygody jak z filmu grozy, to jeszcze nabrać wątpliwości, czy w dzisiejszych czasach romantyzm to coś więcej niż tylko hasło w słowniku..."

    Po tę książkę chciałam sięgnąć już wiele razy, ale jakoś nie wpadała mi w ręce. Na szczęście nowy rok się do mnie uśmiechnął i wreszcie mogłam zasiąść do pierwszej lektury tego roku. Kobieta, mężczyzna i biuro matrymonialne - to musi być hit. I mimo tego, że można się ciut, ciut spodziewać jak cała sprawa się zakończy, to czeka na nas niespodzianka. Powiedziałam i tak za dużo, ale to chyba nic, skoro w całym projekcie działa Magdalena Witkiewicz to wiemy, że sprawa zakończy się dobrze.

    Basię i Jacka dzieli wiele, nie wszystko, ale jest pomiędzy nimi parę dużych różnic. Basia ma dość facetów, szczególnie tych o imieniu Michał. Do pakietu dochodzi jeszcze Elwirka, ale o tym co, jak, gdzie i dlaczego musicie dowiedzieć się sami. Zepsułabym Wam całą zabawę. Jacek natomiast zakochuje się w sekundach, ma kilka kobiet u boku, pracowniczego i nie wierzy w utrzymanie się na jakimkolwiek stanowisku. Teraz nasuwa się myśl - czy przeciwieństwa się przyciągną? A może jednak będzie odwrotnie? Tego też Wam nie zdradzę, bo w końcu chcę, żbyście sięgnęli po tę książkę.

   Podejrzewam, że nie z pisaniem nie było podziału ról i autorzy na równi dorzucali od siebie kolejne cegiełki opowieści, nie jest to niczym nadzwyczajnym - ważne, by przejścia, odstawanie, czy nieścisłości były niewidoczne, ALE jak na moje było w tym trochę przesady. Kreacja wszystkich postaci (oprócz Puszysława) wydała mi się przerysowana, kreowana na siłę. Przyznaję, na początku było to zabawne, uśmiechałam się dość często, ale im dalej, tym bardziej zaczynałam się irytować. 

Do końca brnęłam jak najszybciej, niekiedy pomijając wymagające opisy, przyznaję się. Robiłam to nie tylko dla poznania zakończenia tej historii (rozstrzygnięcie przeciwieństw musiało nadejść!), ale też dlatego, że byłam zmęczona.

https://www.instagram.com/p/B7eOtVCB-00/

   Mimo całego mojego uwielbienia dla Magdaleny Witkiewicz, przykro mi, ale, kolokwialnie mowiąc, nie wzięło mnie tak bardzo, jakbym tego oczekiwała i chciała. I jeszcze jedno - zakończenie wygląda tak, jakby nie miało nim być, czym jestem zawieziona. Niby skończyło się szczęśliwie, ale czuję, że jednak nie do końca. Zupełnie tak, jakby ktoś wyrwał mi kilka ostatnich kartek. Mimo wszystko polecam, bo wielu czytelników sobie tą książkę chwali, a mi po prostu nie spodobała się w stu procentach, co nie znaczy, że nie podobała mi sie w ogóle. 

   Zostaje jszcze strona techniczna - tutaj nie pojawia się nic nowego, o czym nie pisałam wcześniej we wpsach z książkami Magdaleny Witkieicz. Prosta, codzienna, czytelna. Czego więcej chcieć? Dodatkiem jest humor, sarkazm i fantastyczny Puszysław (trochę się go uczepiłam, wiem, ale nic na to nie poradzę). 

   Nie wiem co jeszcze moglabym dodać, książka oryginalna, nie ma co. Komuś się spodoba, a komuś nie, ale polecam spróbować! 

Ocena 4/6